burzliwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, burzliwywi, burzliwywszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} charakteryzujący się częstym występowaniem burz : {{/stl 7}}{{stl 10}}Burzliwa wiosna. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
burzliwy — burzliwywi, burzliwywszy 1. «odznaczający się burzami; pełen burz» Burzliwe lata. Burzliwy rok. Burzliwa pogoda. przen. «obfitujący w niezwykłe wydarzenia, wstrząsy dziejowe, pełen niepokoju, zamętu; niespokojny» Burzliwe czasy. Burzliwe dzieje.… … Słownik języka polskiego
awanturnica — ż II, DCMs. awanturnicacy; lm D. awanturnicaic 1. «kobieta skłonna do kłótni, awantur, intryg; złośnica» Poskromić małą awanturnicę. 2. przestarz. «kobieta prowadząca burzliwy tryb życia, nie licząca się z przyjętymi w danym środowisku normami… … Słownik języka polskiego
awanturnik — m III, DB. a, N. awanturnikkiem; lm M. awanturnikicy, DB. ów 1. «człowiek skłonny do awantur, kłótni; człowiek awanturujący się» Aresztować, uspokoić awanturnika. Nie zadzierać z awanturnikami. 2. przestarz. «człowiek prowadzący burzliwy tryb… … Słownik języka polskiego
burzliwie — burzliwieej przysłów. od burzliwy a) w zn. 1: Jest burzliwie. b) w zn. 2: Woda burzliwie płynie. przen. «niespokojnie, gwałtownie» Burzliwie spędzona młodość. Zebranie przebiega burzliwie … Słownik języka polskiego
burzliwość — ż V, DCMs. burzliwośćści, blm rzecz. od burzliwy (zwykle w zn. przen.) Burzliwość narad … Słownik języka polskiego
frenetyczny — «entuzjastyczny, pełen zapału, gwałtowny, burzliwy, owacyjny» Frenetyczne brawa, okrzyki. ‹gr.› … Słownik języka polskiego
gwałtowny — gwałtownyni, gwałtownyniejszy 1. «impulsywny, porywczy, wybuchowy» Gwałtowne usposobienie. Był gwałtowny, nie umiał panować nad sobą. 2. «mający znaczne natężenie; burzliwy, namiętny, żywiołowy» Gwałtowna ulewa. Gwałtowny płacz. Unikać… … Słownik języka polskiego
kipiel — ż V, DCMs. i; lm M. e, D. i «burzliwy ruch wody, szczególnie rozbijanie się fal morskich dochodzących do brzegu; wzburzony, pieniący się, kipiący płyn; wartki nurt, gwałtowny wir» Kipiel morska … Słownik języka polskiego
ocean — m IV, D. u, Ms. oceannie; lm M. y «rozległy obszar słonych wód zajmujący ponad 70% powierzchni kuli ziemskiej, oblewający lądy ze wszystkich stron; każda z poszczególnych trzech (według innego podziału czterech) części tego obszaru wody» Burzliwy … Słownik języka polskiego
ostry — ostrzy, ostrzejszy 1. «o narzędziach, przyrządach, przedmiotach itp.: mający kłujące zakończenie lub tnącą, wyostrzoną krawędź przeznaczoną do cięcia, krajania» Ostry nóż. Ostra siekiera. ∆ Ostry nabój «podstawowy rodzaj naboju z pociskiem do… … Słownik języka polskiego
